رفتن به بالا
  • تعداد اخبار امروز : 0 خبر
  • شنبه ۸ مهر ۱۴۰۲
  • السبت ۱۵ ربيع أول ۱۴۴۵
  • 2023 Saturday 30 September

صریر: خیابانها و معابر شهری به عنوان شریان‌های ارتباطی، موجب تحرک و پویایی شهر می‌شوند و به همین دلیل است که هر چقدر کیفیت و کمیت این راهها مناسب تر و بهتر باشد، سهولت تردد در آنها آسان‌تر خواهد بود.

به گزارش خبرنگار صریرنیوز در تبریز، یکی از اصول اساسی بهره مندی مسیرهای ارتباطی از کیفیت مناسب نیز، آسفالت فنی و قابل قبول در معابر و خیابانهاست؛ پوشش آسفالت سالیان سال است که در تبریز و دیگر شهرهای ایران و جهان مورد استفاده قرار می گیرد؛ با این حال نوع و کیفیت آسفالت در این میان، مهمترین اصلی است که بر میزان کارآمدی معابر تاثیر دارد.

آسفالت در خیابان‌ها و معابر تبریز همیشه موضوع بحث بوده و علاوه بر شهروندان، مسافران و میهمانان نیز پایین بودن کیفیت آسفالت را نقطه ضعفی برای این شهر دانسته و آن را نقطه مقابل زیبایی‌های تبریز قلمداد می‌کنند.

مدیریت فعلی شهرداری تبریز با محوریت معاونت فنی و عمرانی و همچنین سازمان عمران، نگاه متفاوتی به مقوله آسفالت دارد؛ به عبارت دیگر سعی و تلاش بر این است که ضمن رعایت اصول کیفی در تولید آسفالت، مراحل آسفالت ریزی معابر نیز به شکل تخصصی و فنی انجام شود.

آسفالت ریزی با رعایت اصول فنی و تناسب زمانی در سطح شهر

سامان احمدزاده معاون فنی و عمرانی شهردار تبریز، با اشاره به تداوم آسفالت ریزی در ماههای اولیه امسال می گوید: با وجود برودت هوا و بارندگی ها در تبریز، تلاش بر این بود که با رعایت تناسب زمانی و اصول فنی، معابری که به آسفالت ریزی اساسی نیاز داشتند، تحت پوشش قرار گیرند.

وی زمان دقیق آغاز آسفالت ریزی در سطح شهر را اوایل خرداد اعلام کرده و خاطرنشان می‌کند: متعاقب انتخاب پیمانکار و اعلام اولویت در مسیرهای نیازمند آسفالت، عملیات اجرایی آغاز می‌شود.

معاون فنی و عمرانی شهردار تبریز همچنین با بیان اینکه میزان آسفالت استفاده شده در سال گذشته، هم در حوزه خدمات محله ای و هم در حوزه آسفالت اساسی ۲۱۰ هزار تن بوده، تاکید می کند: در سال جاری مقرر شده به اندازه این میزان تنها برای آسفالت اساسی در نظر گرفته شود.

طبق گفته سامان احمدزاده، کیفیت آسفالت ریزی نیز در تمامی عملیات مد نظر است و این امر تداوم خواهد یافت؛ بدین ترتیب که ابتدا توجه ویژه ای به بسترسازی معابر و خیابانها شده و در صورت نیاز به تحکیم زیرسازی یا اجرای زیرسازی مجدد، این اقدامات پیش از آسفالت ریزی انجام می شود تا استحکام و کیفیت آسفالت ریخته شده بتواند پاسخگوی نیاز شهر باشد. وی همچنین تاکید دارد که در هیچ مسیری بدون زیرسازی، آسفالت ریزی صورت نمی گیرد.

معاون فنی و عمرانی شهرداری تبریز در خصوص هزینه و اعتبار تعیین شده برای تداوم نهضت آسفالت در سال جاری، اذعان می دارد که اعتبار سال ۱۴۰۲ در حوزه آسفالت سه برابر اعتبار صرف شده در سال گذشته است.

ظرفیت تولید آسفالت در کارخانه‌های سازمان عمران روزانه بیش از یک هزار تن است

در این میان میزان تولید آسفالت هم در اجرای طرح آسفالت ریزی، یکی دیگر از نکات و موارد مهم و قابل اعتناست. محمودرضا شکوهی معاون تولید و بهره برداری سازمان عمران شهرداری تبریز، در این باره می‌گوید: ظرفیت فعلی تولید آسفالت در کارخانه‌های سازمان، بالاتر از یک هزار تن در روز است، با این حال میزان تقاضا از سوی مناطق دهگانه شهرداری تبریز بر میزان تولید و عرضه تاثیر مستقیمی دارد.

وی کیفیت آسفالت تولیدی را وابسته به شرایط متفاوتی می داند و اظهار می کند: مصالحی که در تهیه آسفالت استفاده می شوند، بر میزان قیر مصرفی مستقیما اثر می گذارند، به نحوی که گاه این تفاوت برای هر تن آسفالت، از ۶۰ کیلو مصرف کمتر نیز فراتر می رود و این امر نیز برابر است با کاهش هزینه خرید قیر که طی روزهای اخیر بسیار گران شده است. با این حال تلاش تمامی دست اندرکاران این حوزه بر آن است که بتوانند بهترین خدمت را به شهروندان ارائه دهند.

در کنار موارد یاد شده، آسفالت معابر در تبریز با مشکلات دیگری نیز روبروست؛ عدم همکاری نهادهای خدمات رسان مانند شرکت آب و فاضلاب، برق، مخابرات و گاز، در اکثر موارد منجر به حفاری در معابری می شود که به تازگی آسفالت شده اند و نتیجه آن هم، داستان مکرر بی اعتنایی به بیت المال و حقوق شهروندی است.

سامان احمدزاده در خصوص دریچه های آب و فاضلاب که در خیابانهای سراسر شهر به چاله هایی گاه عمیق تبدیل شده و اتومبیل ها را در طی مسیر با مشکل مواجه می کنند، خبری خوب دارد. وی در این باره می گوید: پیش از این شهرداری آسفالت ریزی را انجام می داد و وظیفه اداره آب بود که دریچه های فاضلاب را به صورت هم سطح با خیابان، ترمیم کند؛ ولی کوتاهی این نهاد در اجرای وظیفه محوله قانونی خود، بار دیگر شهرداری را بر آن داشت تا دریچه های موجود در سطح شهر را نیز هنگام آسفالت ریزی همسطح سازی کند و این امر با جدیت در دستور کار قرار گرفته است.

آنچه مسلم است، تبریز و هر آنچه در آن از زیبایی و ناپسندی است به ما تعلق دارد؛ و قطع یقین هیچ شهروندی چه مسئول چه غیر مسئول راضی به نازیبایی در  شهر نیست.

اخبار مرتبط

نظرات

یادداشت ویژه

روضه رضوان با نفس گرم «فخرالذاکرین» مکتب مرثیه تبریزی

به گزارش صریرنیوز: فرشید باغشمال: با درگذشت «مرحوم حاج‌فیروز زیرک‌کار»، آخرین بازمانده «مکتب مرثیه تبریز» از میان‌مان رفت و سینه‌ای از معارف ارادت‌ورزی به آستان قدسی اهل‌بیت علیهم‌السلام را با خود به سرای جاوید برد. ۱۹ مرداد ۱۳۹۹، روزی که «مرحوم حاج فیروز زیرک‌کار» معروف به «فخرالذاکرین» پیر عارف‌مسلک آستان مقدس آل‌الله رخت از دنیا بست و  در مقبره معروف به «حمال تبریزی» آرام گرفت. سال ۱۳۹۹ همین موقع‌ها بود که نهادهای فرهنگی و بی‌فرهنگی! مسابقه بَنِرزنی برای تسلیت آن بزرگوار گذاشته بودند. با فروکش آن موج‌سواری‌های دل‌آزار، یاد و نام مرحوم زیرک‌کار به فراموشی سپرده شد. به بهانه همین خاموشی و فراموشی در سومین در ماه محرم، یادی می‌کنیم از شعر، شخصیت والا و سبک و سیاق زندگی مردی که اسوه نوحه و مدیحه معاصر در تبریز و آذربایجان و ایران‌مان است.  با درگذشت «مرحوم حاج‌فیروز زیرک‌کار»، آخرین بازمانده «مکتب مرثیه تبریز» از میان‌مان رفت و سینه‌ای از معارف ارادت‌ورزی به آستان قدسی اهل‌بیت علیهم‌السلام را با خود به سرای جاوید برد. مرحوم حاج‌فیروز زیرک‌کار سال ۱۳۱۵ در محله دوه‌چی تبریز چشم به جهان گشود. او تا نوجوانی در یک خانه قدیمی در محله دیک‌باشی تبریز،  سَرِ دار قالی کار می‌کرد و سرگرم معاش روزانه خانواده بود. تا سیزده چهارده سالگی مجالی برای درس‌خواندن نیافت و حتی از سواد خواندن و نوشتن هم بی‌بهره بود. به شوق نوحه‌خوانی؛  از «دار قالی» تا «مدرسه شبانه» در عاشورای یکی از همین سال‌ها، دسته‌ای از محله می‌گذرَد. نوجوانی هم‌سن‌ و سال فیروز تکه‌کاغذی به دست گرفته و نوحه می‌خوانَد. کوی و برزن های‌های به گریه می‌افتد. فیروز 13 ساله بی‌اختیار دست از دار قالی می‌کِشد و دل به شعر جانسوز آن نوجوان می‌بازد. از سویی رشک کودکانه و از دیگر سو شوق نوحه‌خوانی در جانش زبانه می‌کشد: «خوش‌به حالش، چه خوب می‌خواند! چه می‌شد من هم می‌توانستم مثل او نوحه بخوانم!» (1) آن شب تا صبح، پنهانی اشک می‌ریزد و با حسرتِ درس و مشق، به خواب می‌رود. صبح فردا با اراده‌ای که حسرت دیروز در جانش دمیده راهی «مدرسه ناجیان» می‌شود. در عرض ۲ سال درس شبانه، کلاس ششم را تمام می‌کند و در پایان سال دوم، تصدیق کلاس ششم را می‌گیرد. از همین سال‌ها وارد هیات‌های تبریز می‌شود. «یک دفعه دیدم، کل اشعار نیّر را حفظ شده‌ام»! حالا او جوان 18 ساله‌ای است که نه تنها می‌تواند نوحه بخواند بلکه «حفظ نوحه» یکی از دلبستگی‌های هر روزه اوست. در این سال‌ها «کنزالحسین» سیدرضا حسینی معروف به «سعدی زمان» وِرد روزهای بیقراری اوست و سرانجام آن اتفاقی که قرار است شعله در جان نوحه‌خوان جوان بکشد، می‌افتد. آشنایی با شیخ ذاکران، «حاج حسن جهازچی» در یکی از هیات‌های محله امیرخیز او را جدی‌تر به وادی نوحه ترکی و عربی و فارسی می‌رساند. خود حاج‌ فیروز این آشنایی را چنین توصیف می‌کند: دیدم که واقعا حاج‌حسن جهازچی یک مقوله دیگری است. از روی کتاب نمی‌خوانَد. از حفظ می‌خواند و مثل دریا موج می‌زند. از یک نفر که کنارم نشسته‌بود، پرسیدم حاج‌حسن این شعرها را از کجا می‌خواند؟ گفت نَیـّـر داری؟ (2) ...

آخرین خبرها