انقلابی‌گری یا عافیت‌طلبی؟

امروز به دعوت دوست عزیزم، فرهاد خان باغشمال به تماشای فیلم «دیدن این فیلم جرم است» به پردیس سینمایی قدس تبریز رفتم. فارغ از نقدی که به برخی از دیالوگ های کلیشه‌ای و شعاری فیلم وارد است؛ باید اعتراف کنم که بارها حین تماشا؛ بغض گلویم را فشرد، نه برای صحنه های دراماتیک فیلم(که البته اگر درام شناخته شود!) بیشتر برای حقایقی که در طول سالیان متمادی با چشم و گوش خود می بینیم و می شونیم ولی بنا به مصلحت های خودساخته، دم نمی زنیم. خط قرمزهای کذایی که عده ای پشت آن پنهان شده اند و با سوءاستفاده از الفاظی چون “حفظ نظام”، “ولایت”، “حضرت آقا”، “ضدانقلاب” و “تکلیف‌مداری” “خودی و غیرخودی” و …؛ هر جنایتی که توانسته اند بر سر این ملت مظلوم آورده‌اند.
این فیلم را بارها باید دید، اما تنها نه برای دیدن، بلکه برای فهمیدن این حقیقت که گاهی خود باید دست به کار شویم و بدون هیچ مصلحت‌اندیشی، عافیت‌طلبی و ملاحظه‌کاری سیلی بر صورت مفسدان مقدس‌نما بزنیم!
به خاطر دارم؛ سال ها پیش یکی از جانیازان موجی دوران دفاع مقدس به دلیل اهانت عضو شورای شهر تبریز به یکی از جانبازان جنگ، سیلی بر صورت آن عضو به ظاهر متدین و جبهه‌دیده شورا زد که بعدها با شکایت همان عضو شورا روانه زندان شد. حال بماند که سال ها بعد همان عضو شورا به دلیل مفاسد اقتصادی کلان دستگیر و روانه زندان تبریز شد.